Urodził się 19 listopada 1885 r. w Warszawie jako syn Józefa i Zofii z Drabińskich. Ojciec Józef Bogdan (1832-1895) był inżynierem chemikiem , kierownikiem warszawskiej Probierni, posiadającym zamiłowania muzyczne, stąd przez pewien czas był dyrektorem Towarzystwa Muzycznego w Warszawie. Zadbał o podstawowe wykształcenie muzyczne swego syna Kazimierza, który grał na fortepianie, zyskując podziw swoich przyjaciół. Były to radosne chwile wytchnienia po ciężkiej służbie i pracy . Uczestnicząc w tajnych kółkach w V Gimnazjum Klasycznym w Warszawie, Kazimierz musiał przenieść się do Petersburga, gdzie dzięki pomocy znajomych ojca ze złotym medalem zdał maturę w XII Gimnazjum Klasycznym.
.Po powrocie do Warszawy w 1904 r. zdał egzamin konkursowy na Wydział Architektury Warszawskiego Instytutu Politechnicznego. Bardzo emocjonalnie przeżył zorganizowaną 13 listopada 1904 r. demonstrację PPS na pl. Grzybowskim przeciw brance Polaków na front japoński. Wkrótce sam aktywnie uczestniczył w manifestacjach, wiecach, poświęcając się działalności konspiracyjnej w Organizacji Bojowej PPS. W lutym 1906 r. na VIII Zjeździe PPS we Lwowie poznał Józefa Piłsudskiego, akceptując jego program walki o niepodległość . Za jego namową wstąpił w Krakowie do zakonspirowanej „szkoły bojowej”, którą prowadził Władysław Jaxa-Rożen. Po jej ukończeniu został komendantem Okręgu Warszawskiego Organizacji Bojowej, członkiem Wydziału Bojowego PPS, współorganizatorem 15 sierpnia 1906 r. „krwawej środy”. Jesienią 1906 r. zaś objął komendanturę radomskiego okręgu Organizacji Bojowej, a następnie okręgu OB w Zagłębiu Dąbrowskim. Po przegranej rewolucji wystąpił z Organizacji Bojowej . W
styczniu 1907 r studiował architekturę w Szwajcarii, Włoszech, szczególnie we Florencji i Mediolanie, nie mając środków na formalne studia. We wrześniu 1907 r, kontynuował je na Wydziale Architektury Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W tym czasie poślubił Stefanię Sobańską, pracującą w lwowskiej księgarni Altenbergów. Pracował także w Komitecie Zagranicznym PPS i z inicjatywy Piłsudskiego powołał w 1908 r. Związek Walki Czynnej – organizację wojskową, bezpartyjną , konspiracyjną, mającą na celu wychowanie oficerów powstania zbrojnego przeciw Rosji. Z organizacji tej wyłonił się legalny Związek Strzelecki i Drużyny Strzeleckie. Komendantem Związku od wiosny 1910 r. został Józef Piłsudski, a Szefem Sztabu Kazimierz Sosnkowski, obdarzony talentem organizacyjnym.
Jego częste wyjazdy inspekcyjne do Królestw Polskiego, Francji, Szwajcarii, Belgii , Anglii pokrzyżowały mu zdanie egzaminów końcowych na dyplom inżyniera architekta. Od 31 lipca 1914 r. brał udział w wojennej mobilizacji Związku Strzeleckiego, 2 sierpnia w odprawie za kordon kawaleryjskiej siódemki Beliny, a 6 sierpnia w wymarszu z Oleandrów „kadrówki” T. Kasprzyckiego.
Sosnkowski samodzielnie dowodził wkrótce 1. pułkiem Strzelców w walce z Rosjanami (12-13 sierpnia) pod Kielcami. 8 października 1914 r. został ppłk 1 pułku Legionów, realizując obok obowiązków wojskowych misje polityczne. W dniach 22-25 grudnia 1914 r. kierował dowodził I Brygadą w bitwie pod Łowczówkiem koło Tarnowa, odpierając trzykrotnie ataki rosyjskie. W bitwie tej wziął do niewoli kilkuset jeńców po brawurowych kontratakach. Później dowodził w walkach I Brygady; w maju pod Konarami, w czerwcu w bojach pościgowych pod Bidzinami, w sierpniu pod Makarowem, Kowalikami, Wysokiem Litewskim i pod Czartoryskiem. W październiku dowodził samodzielną grupą I Brygady walczącą nad Styrem. Jesienią tego roku na polecenie Piłsudskiego przeprowadził inspekcję działającej w konspiracji Polskiej Organizacji Wojkowej. W Legionach, walczących o usamodzielnienie się od Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego aktywnie działał – obok Józefa Hallera, Bolesława Roji, Edwarda Rydza-Śmigłego w Radzie Pułkowników, powołanej 14 lutego 1916 r. Jako szef I Brygady, mianowany 10 maja na pułkownika, był bardzo lubiany przez żołnierzy. Poza służbą grał z nimi w piłkę nożną i towarzyszył im na skromnych biesiadach, czasami wzbogaconymch jego grą na fortepianie lub na starym pianinie. I już nie na fortepianie, lecz na polu walki odegrał istotną rolę w najkrwawszej i najbardziej zaciętej bitwie Legionów pod Kostiuchnówką, rozpoczętej 4 lipca 1916 r. W bitwie tej zginęło 604 żołnierzy I Brygady i a 35 oficerów poległo względnie zostało ciężko rannych. Po bitwie J. Piłsudski złożył dymisję, protestując wobec z polityki mocarstw centralnych. Dymisję przyjęto .26 września. Sosnkowski przejął dowództwo na I Brygadą, ale i jego z tej funkcji zdjęto. Po ogłoszeniu Aktu 5 listopada 1916 r. o o powstaniu „niepodległego” Królestwa Polskiego, kryzys przysięgowy w Legionach został zażegnany i J. Piłsudski wstąpił do Tymczasowej Rady Stanu jako przewodniczący jej Komisji Wojskowej . Po przezwyciężeniu niemieckich przeszkód 11 kwietnia 1917 r. jego zastępcą został Sosnkowski ,pracując jednocześnie w Komendzie Naczelnej POW. Obaj zdawali sobie sprawę z konieczności reorientacji politycznej ruchu wojskowego, którym kierowali, po deklaracji z 22 stycznia 1917 prezydent USA Woodrowa Wilsona o prawie Polski do niepodległości i po deklaracji w tej sprawę Tymczasowego
Rządu Rosyjskiego z 31 marca 1917 r. oraz powołaniu 7 czerwca tegoż roku Armii Polskiej we Francji przez jej prezydenta. Z początku lipca 1917 r. Piłsudski i Sosnkowski podali się do dymisji. Była to zapowiedź kryzysu przysięgowego Legionów. Obu Niemcy aresztowali, wywożąc do Gdańska, gdzie ich rozdzielono . Sosnkowski został później wywieziony do podberlińskiego Spandau, 6 sierpnia do nadreńskiej fortecy Wesel, a 22 sierpnia, po roku w samotnej celi o wyższych standardach przeniesiono go do pawilonu, w którym przebywał Piłsudski. Tutaj odbywali długie rozmowy na temat przyszłości Polski po klęsce mocarstw centralnych, grali w szachy i odbywali wspólne spacery po przyległym ogrodzie ,a pod koniec pobytu, pod eskortą zwiedzali Magdeburg.
cdn.