Stefan Ignar, ps. „Kurek”, „Sylwester” ur. 17 lutego 1908 w Bałdrzychowie, zm. 23 stycznia 1992 w Warszawie to polski polityk komunistyczny, działacz ruchu ludowego, żołnierz Batalionów Chłopskich, profesor zwyczajny nauk ekonomicznych, prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, przewodniczący Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1955–1957. Był posłem na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji, wiceprezesem Rady Ministrów (1956–1969), zastępcą przewodniczącego Rady Państwa w latach 1952–1956 oraz jej członkiem w okresie 1969–1972, budowniczy Polski Ludowej.
Urodził się w rodzinie chłopskiej. Był synem Macieja i Jadwigi. W 1927 ukończył prywatne 8-klasowe Gimnazjum Humanistyczne Bogumiła Brauna w Łodzi, a w 1931 uzyskał tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1933–1935 wykładał na Uniwersytecie Ludowym w Gaci, skąd przeniósł się do Łodzi, gdzie w latach 1935–1937 był redaktorem i wydawcą dwutygodnika „Chłopskie Życie”. W latach 1938–1939 był redaktorem tygodnika „Wici”. Był członkiem Stronnictwa Ludowego Od 1931. Podczas okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. W latach 1940–1944 był przewodniczącym Wojewódzkiego Kierownictwa Ruchu Ludowego i członkiem Komendy Okręgu V Batalionów Chłopskich. Redaktor konspiracyjnego pisma „Drogi ruchu ludowego”. Wykładał na tajnych kompletach. W marcu 1945 jako zwolennik nawiązania porozumienia z PPR przeciwstawił się polityce Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego, wystąpił ze Stronnictwa Ludowego „Roch”.
Po II wojnie światowej, w latach 1945–1949 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, a od 1949 do 1978 Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Tu w 1949 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1964 profesora zwyczajnego nauk ekonomicznych.
