Jak połączyć nowoczesność i tradycję? Jakim językiem mówić do Polaków, żeby dzieła były postrzegane jako swojskie, ale nie anachroniczne, żeby zachować więź z tradycją, lecz nie stracić kontaktu z dniem dzisiejszym?
Wydaje się, że jest to problem kwadratury koła, łączenie godzin dzisiejszych z tymi, które minęły. Ewa Urniaż-Szymańska próbuje znaleźć rozwiązanie problemu w grafikach, które mówią o tym, co trwa i mija jednocześnie – o polskiej tożsamości. Wspomina o jej zakorzenieniu w historii, ale i o współczesnej sytuacji, zwłaszcza o obecnych zagrożeniach. Dlatego mimo eksperymentalnej, często wręcz zaskakującej formy, jej prace wydają się swojskie, są ważne i wciąż aktualne. Pokazują, że tożsamość to coś, co ostaje się w czasie, ale również – czego trzeba bronić.
Poza walorami estetycznymi prezentowane prace podziwiać można także na płaszczyźnie symbolicznej, gdyż każda z nich stworzona została jako komentarz lub zobrazowanie konkretnego problemu. Wiele miejsca w swojej twórczości poświęca problemom dzisiejszej Polski, czego świetnym przykładem jest praca Polska. Wczoraj Dziś Jutro?, której tytuł posłużył jako motyw przewodni całej wystawy. Dzięki kombinacji intrygującej warstwy wizualnej oraz problematyki współczesnego świata, podziwianie twórczości Pani Ewy jest nie tylko doznaniem wizualnym ale także intelektualnym. A to właśnie w sztuce jest najlepsze.
Ewa Urniaż-Szymańska - artystka plastyk i pedagog. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w warszawskich Łazienkach. Jest też absolwentką Instytutu Wychowania Artystycznego na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie zgłębiała tajniki grafiki warsztatowej w pracowni profesor Danuty Kołwzan Nowickiej, gdzie otrzymała dyplom z zakresu litografii w 1982 roku. Po studiach zajęła się pracą z dziećmi i młodzieżą oraz twórczością własną. Ma w dorobku wystawy indywidualne, uczestniczy też w wystawach zbiorowych w kraju i w terenie Europy. Jej prace znajdują się w wielu zbiorach prywatnych. Przez pewien czas artystka związana była z grupą malarsko-teatralną skupioną wokół malarza Henryka Stażewskiego. Potem nawiązała współpracę z grupą Barbakan.
Z natury jest indywidualistką, najchętniej tworzy w zaciszu własnej pracowni pod Warszawą. Stale też współpracuje z galeriami w Wiedniu. Jej ulubioną techniką jest rysunek ołówkiem. Honorowy patronat nad wystawą objął Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
